Wij zagen haar wél
Het verhaal van Viola (2002)

Viola de Bijl werkte in de beginjaren bij Livingstone. Met ons blikt ze terug op de eerste Livingstonereizen naar... Oeganda!

Ruim twintig jaar geleden vestigde Moses Kiwala zich in het dorpje Kiwangala, Oeganda. Door AIDS en een burgeroorlog was een hele generatie uitgedund. Veel kinderen werden opgevoed door tantes, ooms, opa’s en oma’s die geen geld voor onderwijs hadden. Moses zag deze groep en hij besloot iets te doen!

Onder een boom begon hij een schooltje. Algauw was het een school van meer dan 1000 allesbehalve onzichtbare leerlingen. Het werd één van de eerste projecten van Livingstone Reizen. In 2002 en 2003 was ik erbij!

Foto’s komen tot leven
Bladerend door mijn fotoalbums komen de reizen als vanzelf weer tot leven. Ik hoor het gejoel van de kinderen op het schoolplein en ik ruik de vele vuurtjes waarop ’s avonds werd gekookt. Ik proef de zoete fruitsalade en voel de groezelige kinderhandjes weer in de mijne.

De foto`s laten de bouwwerkzaamheden zien: het cement mengen, het schilderwerk en de vele uren stenen doorgeven samen met de kinderen. Ik herinner me de sportdagen: met voetbal, ballonnen en een reuze Twisterspel. De gezinnen die we bezochten om voedselpakketten uit te delen.

Blijdschap
En bovenal: de brede lach op al die gezichten. Wat waren ze blij met de pennen, de schriften en ballonnen. Met de lessen die we gaven op school. Met een knuffel of een `handshake`. Met die paar woorden Luganda die wij ons eigen hadden gemaakt. `Oli otya?`, `Gyendi!` Ze werden gezien, ze werden gehoord. Wat waren ze dankbaar!

“Als je niet wordt gezien, word je vanzelf onzichtbaar… Het had haar lijfspreuk kunnen zijn. Maar wij zagen haar wél.”

Julieth
Dan valt mijn oog op die ene foto. Julieth. Het meisje dat ons opviel, omdat zíj nooit leek te lachen. Als je niet wordt gezien, word je vanzelf onzichtbaar… Het had haar lijfspreuk kunnen zijn. Maar wij zagen haar wél. Zij was één van de tieners die van ons een eigen Bijbel kreeg. Ze groeide ter plekke vijf centimeter en er kwam een voorzichtige lach op haar gezicht. De blik in haar ogen toen ik haar de zomer erna meteen herkende en groette: die blik zal ik nooit vergeten.

Belangrijk
En dat is precies waarom deze reizen zo belangrijk zijn. Natuurlijk hebben we als groep beide keren veel mogen doen en mocht het resultaat er zijn. Maar er is meer! We mochten de ongezienen zien en onze handen naar hen uitstrekken. Net zoals Moses dat deed. Net zoals Jezus dat deed. En nu, bijna twintig jaar later, heeft een aantal tieners uit het Kiwangala van toen een eigen project. Zij weten uit ervaring wat een verschil je kunt maken door een ander te helpen. Dat prachtige voorbeeld volgen zij na.

“Ik hoop op nog veel mooie reizen via Livingstone. Op nog veel projecten – én mensen – die geholpen én gezien mogen worden. Op naar de volgende twintig jaar!”

Lees nog een verhaal

Livingstone
© Copyright 2024 Livingstone - Privacybeleid
SGR SGRZ Calamiteitenfonds ANBI