Door de ogen van een ander
Het verhaal van Monirah (2011)

Mijn naam is Monirah Schep. Van 2010 tot en met 2015 werkte ik als medewerker bij Livingstone. 2011 is een van de jaartallen waarin ik een mooie reis heb mogen maken. Maar daar startte mijn reisavontuur met Livingstone niet...

… ik neem je  mee naar mijn eerste Livingstonereis in 2007 en vertel je graag wat mij raakte in al de daaropvolgende reizen.

Schreeuw om aandacht
De wegen zijn van rode aarde. Roze uniformpjes zie je langs de kant van de weg en grote gele jerrycans liggen bij een groen moeras onder een stralend blauwe hemel. Er is geen vuiltje aan de lucht. Hoe dichter ik bij het huisje van Florence kom, hoe doordringender het bijna schorre gekrijs klinkt.

De vredige sfeer wordt doorbroken. Er wordt daarbinnen letterlijk om aandacht geschreeuwd. In een donkere hoek van het huisje zit de Oegandese Naba. Weggestopt, uitgelachen en alles behalve begrepen.

Elke reis een avontuur
Tijdens mijn allereerste Livingstonereis in 2007 kwam ik haar tegen. Ik zal me haar altijd blijven herinneren. Naba, maar ook haar moeder Florence. Een moedige vrouw met een bijzondere, autistische dochter. Na deze ontmoeting in 2007 volgden er nog velen.

Oost-Afrika was en is geliefd. Als deelnemer, buitenland vrijwilliger, reisleider en vanaf 2010 als medewerker. Elke reis was een avontuur. Wie zou ik mogen ontmoeten, in de ogen kunnen kijken, wat zou God me dit keer willen leren?

Vier willekeurige vragen
Ik had vaak een setje vragen in mijn spreekwoordelijke broekzak zitten. “Wat doe je, waar woon (of slaap) je, wat drink je, wat hoop je?” Zomaar vier willekeurige, ogenschijnlijk onschuldige vragen die ik de meeste mensen die ik tegenkwam niet durfde te stellen.

Ik zou me schamen
Want als ik de vragen terug zou krijgen, zou ik me schamen voor mijn eigen antwoorden. Ik heb een super gave baan en een liefdevol (pleeg)gezin, ik woon in een pastorie (als je weet wat dat is) in een ontwikkelde wijk vlakbij Rotterdam, ik drink een lekker wijntje op zijn tijd en ik hoop op veel. Te veel soms. En ja, natuurlijk hoop ik óók nog vaak in het vliegtuig te stappen om…

Honderden ogen
Ik stelde de vragen dus niet. Maar ik probeerde de antwoorden wel te lezen in hun ogen. Ik ‘bekeek’ ze namelijk. Hoe positief en vriendelijk mogelijk ook. Ik bekeek ze. Ik dacht van alles, ik zag van alles. Ik keek naar honderden ogen en sloeg de mijne vaak ook snel weer neer.

“Als je mensen écht in de ogen kijkt, zie je God daarin steeds terug.”

Licht en warmte
Maar in de ogen van mede-reisgenoten, van de bezorgde William, de hardwerkende Philomena, goedlachse bishop David, de inspirerende pastor John uit India en de ‘awesomazing’ Youth for Christ directeur Seal mocht en kon ik vaak wat langer kijken. Licht zien. Warmte voelen.

Knipoog van God
Telkens zag ik God in het gelaat van de ander. God gaf me zoveel knipogen. En die wens ik een ieder toe. Knipogen, ver weg of dichtbij. Reizen om te ontmoeten, samen te werken en elkaar te inspireren. De wereld een beetje mooier maken. Verhalen horen, opnemen en overdenken. Om ten slotte verhalen van hoop door te kunnen geven.

Monirah Schep werkt nu als Teamleider bij VluchtelingWerk Zuid-Nederland.