Ik wist dat ik voor mijzelf moest gaan denken
Het verhaal van Eliso

Hoi, mijn naam is Eliso Beradze. Ik werk bij Youth for Christ in Georgië. Hier woon ik samen met mijn man en twee zoons van 6 en 8 jaar oud.

In 2018 was Youth for Christ op zoek naar een pionier. In veel andere landen zat deze organisatie al wel, maar hier nog niet. Mijn nicht zag dit en wist dat dit iets voor mij was. Mijn nummer werd gegeven en voor ik het wist werd ik gebeld en in 2018 begon ik te werken voor deze organisatie.

Bij Youth for Christ is het hoofddoel om christenen te steunen en aan te moedigen. We helpen hen met het hebben van een dagopvang of een ontmoetingsplek. Hier zijn slechts enkele christenen en er zijn maar weinig kerken. In plaats van dat mensen naar de kerk moeten, proberen wij te regelen dat er christenen zijn die rondtrekken en langs iedereen komen.

“Ik word er heel bij van als er ook maar iemand ergens is die er over nadenkt om naar een plek te gaan om te helpen. ”

Mijn droom is om een sterke gemeenschap te hebben. Het moet een plaats zijn waar vrijwilligers kunnen komen en getraind worden. Maar ook dat er een dagopvang is, zodat iedereen kan zien hoe het hier werkt. Daarnaast zou ik het heel gaaf vinden als er iemand is die door de kleine dorpen gaat. Dit om meer christenen te vinden en te verbinden. Al is het er maar eentje. Bij elke christen is er een mogelijkheid.

Zelf weet ik namelijk als geen ander hoe moeilijk het is om niet verbonden te zijn met andere christenen. Toen ik naar de universiteit ging, was ik de enige die deze religie had. Door de invloed van anderen ben ik gaan twijfelen aan mijzelf en aan het geloof. Er werd aan mij gevraagd of ik christelijk wilde zijn of dat ik het gewoon was omdat ik zo geboren was. Ik begon boeken te lezen, religies te vergelijken en zo kwam ik meer te weten. Toen kwam ik erachter dat ik daadwerkelijk geboren was in een christelijke cultuur. Dit heeft mij heel erg geholpen. Ik kwam terecht in allerlei groepen voor studenten met een andere religie. Ik wist dat ik voor mijzelf moest gaan denken.

In 2019 zijn we gaan samenwerken met Livingstone. In 2020 en 2021 konden ze helaas niet langskomen, vanwege de pandemie. Aankomende zomer hopen we eindelijk een groep te mogen ontvangen. De groepen die langskomen zullen helpen met projecten zoals het opzetten van een dagopvang of het organiseren van activiteiten op een sportveld. Ze zullen bij gastfamilies slapen.

We hebben de hulp van Livingstone en andere vrijwilligers hard nodig. Hier, in de landelijke dorpjes, wonen twee soorten families. De families die land hebben, leven een stukje beter dan de families die geen land hebben. Deze families werken hard, hebben wat land en dieren en kunnen hun kinderen naar school sturen. Maar in hetzelfde dorp heb je kinderen die kapotte kleding dragen, erg arm zijn en niet altijd te eten hebben. Het is niet zo dat deze families lui of te klein zijn, maar ze hebben simpelweg geen land geërfd van familie en krijgen deze kansen dus niet.

“Door de invloed van anderen ben ik gaan twijfelen aan mijzelf en aan het geloof. ”

Ik word er heel bij van als er ook maar iemand ergens is die er over nadenkt om naar een plek te gaan om te helpen. Het is mooi om te zien hoe mensen die in veilige landen wonen en veel hebben naar een heel andere plek gaan om er te zijn voor de mensen. Dit is erg bemoedigend. We leven gemixt, maar wél allemaal in Gods koninkrijk. Ik zie God terug in deze mensen. Want waarom zal iemand ervoor kiezen om in zijn vakantie ergens te gaan werken en anderen te helpen en zonder daarvoor iets terug te vragen? Als iemand dit besluit te doen is God bij hem. Wij zijn erg dankbaar deze mensen te mogen ontvangen.