Wij kwamen om iets te geven, maar leerden van hun vrijgevigheid
Het verhaal van Annemarije (21)

“Weet je nog… de passie, de cultuur, de hitte. Oh ja, en de muziek in de kerk! Hoe harder, hoe meer aanbidding was het motto. Het was echt heel gaaf!”

“Ik kan met zekerheid zeggen dat niemand spijt heeft gehad van zijn keuze”

Ik ben Annemarije (21). Ik was 19 toen mijn nichtjes via Whatsapp vroegen of ik zin had om mee te gaan op werkvakantie. Ja, natuurlijk, appte ik terug, eigenlijk zonder erbij na te denken. Eerder ben ik naar Oekraïne geweest om wat voor een ander te doen en daarvan heb ik geen spijt gehad. En toen ik de verhalen van oud Livingstone deelnemers las, werd ik steeds enthousiaster!

Ik mocht mee met een groep waar ik, naast mijn nichtjes, nog niemand kende. Maar dat gaf niks, want dat kwam vanzelf toen we aan de slag gingen met crowdfunding. We verkochten bloemen om geld op te halen en vastten 24 uur om bewust stil te staan bij de reis die we gingen maken en de levensomstandigheden van de mensen die we daar zouden ontmoeten. Zo leerden we elkaar alvast kennen.

Tijdens de reis hebben we sowieso een bijzondere band met elkaar opgebouwd. Je werkt met elkaar, eet met elkaar en deelt eigenlijk alles met elkaar. We namen ook de tijd om ons te verdiepen in het geloof. En zo heeft iedereen zich op een bepaalde manier ontwikkeld. We zijn ons bewust(er) geworden van hoe we in het leven staan en hebben herinneringen gemaakt voor het leven. Ik kan met zekerheid zeggen dat niemand spijt heeft gehad van zijn of haar keuze om mee te gaan.

“Wij kwamen om iets te geven, maar leerden van de vrijgevigheid van de mensen daar”

Bepakt en bezakt gaat de reis naar Gambia waar Seal en zijn team ons opwachtten. Het warme welkom doet de eventuele laatste twijfels of heimwee verdwijnen als sneeuw voor de zon. Wat een lieve mensen, zo gastvrij, zo blij met ons en wat we voor ze hadden meegebracht. Ik gaf een kind een roze veer met glittertjes. Waarschijnlijk zou zo’n cadeautje in Nederland al snel in de prullenbak belanden, maar dat kind heeft er de hele week mee rondgelopen en was zo trots als een pauw.

Wij zijn erg op de toekomst gericht en willen alles plannen en vastleggen. In Gambia leven de mensen vaak met de dag en vertrouwen ze volledig op God, ook al is dat niet altijd makkelijk. En de mensen daar waren enorm vrijgevig, terwijl ze bijna niks hebben. Ik vond dat soms wel lastig en voelde me er opgelaten door. Ik besefte me des te meer hoe goed ik het heb in Nederland.

Het paradijs
Net als Nederland, is Gambia verrassend vlak. Het is een klein, langgerekt land. Als we ergens heen gingen stonden we achterop een truck die we dan wel eerst even moesten aanduwen. Zo reden we over de stoffige zandweggetjes waar de dieren los langs de weg liepen, dat was heel bijzonder.

En dan het strand… dat was net het paradijs! Wij zaten er slechts 10  minuten vandaan, dus we zochten er regelmatig verkoeling. Dat was hard nodig met 40 graden. Mijn sproetjes deden het er goed op; een bijzonder verschijnsel voor de kinderen. Oja en we maakten ook nog een dagtrip naar buurland Senegal!

“Als je kinderen kunt helpen zich te ontwikkelen, werk je aan de ontwikkeling van de wereld”

Gelukkig konden we zelf ook een klein steentje bijdragen. We hielpen mee met het uitbouwen van de ZOE basisschool. Letterlijk bouwen: waar hier vrachtwagens met prefab muren worden geleverd, werd daar elke baksteen gebakken in de zon en moesten we zelf cement maken. We hebben met respect gekeken naar de lokale werkers die keihard werkten in de felle zon zonder te klagen.

Het was ook vooral erg gezellig en leerzaam om met de mensen daar samen te werken. Zij waren erg nieuwsgierig naar ons land en onze cultuur en stelden veel vragen. Wij proefden meteen van hun cultuur: werken gaat hier gepaard met samen zingen en dat was do-able ondanks de taalbarrière.

Samen werken, samen koken, samen eten
Naast het bouwen en optrekken met de kinderen hadden we om de beurt de taak om te zorgen voor het middag- en avondeten. Rose, de vrouw van Seal, gaf ons instructies, die we braaf opvolgden. Zo moesten we het eten in zout water leggen tegen de bacteriën en blijven roeren, roeren, roeren. De vrouwen stonden in 40 graden bij een gasfornuis. Respect! En wij? Wij mochten de groente snijden in de buitenlucht. Het eindresultaat was in elk geval heerlijk en iedereen mocht zo aanschuiven.

“We voelden ons zo welkom en thuis; we wilden eigenlijk niet naar huis. ”

Een bijzondere ontmoeting
Eén ontmoeting blijft me in het bijzonder bij. Een jongen die denk ik net iets ouder was dan ik. Hij volgde dezelfde opleiding als ik. We willen allebei accountant worden, maar er is zo’n groot verschil tussen de weg die we hier beiden voor af moeten leggen.

Hij vertelde over zijn familie die veel had moeten opgeven en hard moest werken zodat hij kon studeren. Hijzelf werkt naast zijn studie en dan heeft hij ook nog een zusje waar hij voor zorgt. Dát is pas doorzettingsvermogen. Ik schaam me bijna als ik bedenk hoe makkelijk en vanzelfsprekend het voor mij in Nederland is om te studeren. Dat het een kwestie van aanmelden is, misschien nog net een cijferlijst laten zien, en je kunt zo beginnen.

Dankbaar
Ik ben dan ook ontzettend dankbaar dat ik in Nederland woon en dat we hier heel veel vrijheid hebben. Eenmaal thuis kijk je op een nieuwe manier naar je bed met matras, stromend water wat je zomaar kunt drinken en met een draai aan de knop warm wordt als je wilt douchen. Dan snap je dat de mensen je daar naroepen met ‘Tubab’: blank, rijk.

Daarbij is 90% van de bevolking moslim in Gambia. Als Christen heb je het lang niet altijd makkelijk en kun je zelfs worden gediscrimineerd vanwege je geloof. De projectleider Seal liet zien hoe het ook anders kan. In zijn werk wordt er geen onderscheid gemaakt op basis van geloof. Iedereen, of je nu moslim of christen bent, mag aanschuiven bij het eten en krijgt wat hij of zij nodig heeft en verdient.

En dan de kerkdiensten, dat ging nét even iets anders dan in Nederland. In de zondagsdienst zitten we vaak stil te luisteren naar de preek, daar gaat het er een stuk uitbundiger aan toe. Er wordt veel gezongen en gedanst. In het begin stonden wij als aan de grond genageld, maar we voelden ons zo welkom en zo snel thuis. Het voelt veel meer samen. Tijdens de afscheidsdienst hebben we een eigen lied/dans opgevoerd om wat terug te geven. Je kunt je voorstellen dat we nog helemaal niet naar huis wilden.