Wat voor ons een tijdelijk 'ongemak' was, is hun dagelijkse realiteit
Het verhaal van David Legemate (19)

Ik ben David. In 2019 ging er een groep vanuit onze kerk, NGK Arnhem, naar Armenië. Ze vroegen of ik meeging. Ik wilde me eerst goed inlezen, maar al snel leek het me erg gaaf: iets voor anderen betekenen in een vreemd land.

“Maar liefst 120 kinderen zwaaiden ons enthousiast tegemoet.”

Als je mij ’s nachts wakker maakt en vraagt naar mijn reis naar Armenië Zorovan, denk ik als eerst aan de enthousiast zwaaiende kinderen. We konden echt iets voor ze betekenen tijdens het kinderkamp!

Het draaiboek was er al. Wij konden helpen bij de sportactiviteiten en knutselwerkjes, passend bij een christelijk verhaal. Maar liefst 120 kinderen zwaaiden ons enthousiast tegemoet. Zij hadden erg uitgekeken naar deze week. Vaak is er in de zomervakantie niks te beleven in hun dorp. Ze zitten thuis, waar het lang niet altijd veilig is (denk aan alcohol of drugsverslaving). Tijdens de knutsel, sport en spelactiviteiten konden ze dit alles even vergeten en volop kind zijn.

Dat dit soort activiteiten uitzonderlijk voor hen is, bleek uit het feit dat ze hun zakken volpropten met scharen, lijm en potloden. We moesten er zelf wel een beetje om lachen toen een jongetje met bomvolle zakken het kamp verliet. Maar we beseften ons ook hoe doodnormaal het voor Nederlandse kinderen is om knutselspullen te hebben en hoe anders dat is voor deze kinderen. We hebben er maar geen probleem van gemaakt. De tweede week hielp ik met het schilderen van kinderkamers op de dagopvang. Dat was hard nodig: er zat vaak zelfs schimmel op de muren.

Gebarentaal 2.0
Sommige mensen spraken een woordje Engels, maar lang niet iedereen. En ons Armeens was ook niet bepaald goed. Dus we hebben onze handen en voeten multifunctioneel ingezet. Dat zorgde soms voor hilarische momenten. Soms dacht je dat de boodschap goed was overgekomen, maar bleek er even later toch sprake te zijn van miscommunicatie. Poging 2…

Zo maakten we ook een culturele blunder. Ons team had heel enthousiast een aan te leren dans voorbereid op een leuk liedje. Maar… er werd helemaal niet meegedanst. Hmm… dat was wel een beetje ongemakkelijk. Wat bleek? Onze ‘popmuziek’ was op het project not-done: er werd hier alleen gedanst op christelijke muziek. Daar hadden we even niet bij stilgestaan. Weer wat geleerd!

“Wij hoefden toch zeker niet te lopen!”

De enorme gastvrijheid van de lokale bevolking viel enorm op. Zeker omdat we ook zagen dat er veel armoede was in het dorpje. Het buurtgevoel en de betrokkenheid bij elkaar, is iets dat me echt is bijgebleven. Er waren tafels vol eten en er werd extreem goed voor ons gezorgd. Op een gegeven moment stond er bijvoorbeeld een auto voor ons klaar. We dachten dat we naar een andere locatie werden gebracht. Bleek de chauffeur ons ‘thuis’ te brengen… naar de overkant van de weg. Want nee: wij hoefden toch zeker niet lopen!

Daarover gesproken, rijden was lang niet altijd beter dan lopen. Stel je een auto voor met vergane veringen, vol jongeren, tot de nok toe gevuld met boodschappen en dat alles over de hobbelige zandweggetjes… We zaten bij elke hobbel tegen het dak en hebben keihard gelachen.

Als ik nu sta te douchen realiseer ik mij dat dat echt een luxe is
Tijdens de reis is er echt een wereld, letterlijk en figuurlijk, voor me opengegaan. Ik besef me nu meer dan voor de reis dat wij het hier in Nederland zo goed hebben. Dat is niet vanzelfsprekend. Als ik nu sta te douchen realiseer ik mij dat dat echt een luxe is. Ik vind het nog steeds best moeilijk dat wij ons leven na zo’n reis weer ‘gewoon’ oppakken en hen daar achterlaten. Wat voor ons een tijdelijk ‘ongemak’ was, is hun dagelijkse realiteit.

Het is nooit te laat om iets voor een ander te betekenen
Gelukkig is er een vast team op het project en projectleiders die voor sommige kinderen een tweede ouder zijn. Soms moet je goed kijken om God aan het werk te zien, maar ik zag het in het contact tussen projectleiders en de kinderen. En als ik dan naar mezelf en mijn omgeving kijk, geloof ik dat het nooit te laat is om iets voor een ander te betekenen. Of het nu groot of klein is en of het om een werkvakantie in het buitenland gaat, of het opruimen van je kledingkast voor een goed doel… er zijn zoveel mensen die hulp kunnen gebruiken en doelen waar je je steentje aan bij kunt dragen.

“Soms moet je goed kijken om God aan het werk te zien, maar ik zag het in het contact tussen projectleiders en de kinderen. ”

Lees nog een verhaal

Livingstone
© Copyright 2024 Livingstone - Privacybeleid
SGR SGRZ Calamiteitenfonds ANBI