Trots op onze partners
Het verhaal van Hanneke van den Biggelaar

Eind september doorkruisten Steffen, Nel (bestuurslid) en ik Oeganda om onze (potentiële) partners te bezoeken. We werden overal enorm gastvrij ontvangen op een manier zoals alleen Afrikaners dat kunnen; met uitbundige muziek & dans en een goede maaltijd. Het is bewonderenswaardig en bemoedigend om te zien hoe onze partners zich inzetten voor kinderen, studenten en armen; elke dag opnieuw. Ik neem je kort mee langs deze bijzondere mensen en projecten.

Een meevaller
Vandaag vlieg ik in mijn nieuwe rol als directeur van stichting Livingstone naar Oeganda. Dit doe ik samen met Nel den Boer, bestuurslid van Livingstone. Onze vlucht vertrekt om 11 uur. We melden ons om 7 uur vanochtend op Schiphol, rekening houdend met de enorme wachttijden, maar dat valt vandaag reuze mee. We zitten al aan de koffie.

Op het vliegveld van Entebbe worden we hartelijk ontvangen door Philomena en John, onze partners uit Mpigi. Bijzonder om ze nu eindelijk live te mogen ontmoeten na veel app- en mailcontact.

Queen of Peace High School - Mpigi

Het is zondag. Door de regen gaan we op weg naar de kerk, want een bezoek aan de kerkdienst mag niet ontbreken tijdens ons verblijf. Het is een belevenis, die ik niet had willen missen. Ik had aangeboden om een lied te zingen en dat waar ik bang voor was gebeurde… de jongen op de synthesizer probeerde mijn toon te pakken. Op de laatste noot van het nummer had hij hem 😀.

Op maandagochtend heten de studenten ons welkom met een heuse parade en prachtige dansen. Natuurlijk krijgen we een rondleiding van Philomena en hoofdonderwijzeres Mary door de school, die op een prachtige locatie ligt.

Steffen draagt hier symbolisch het stokje aan mij over met een uniek beeldje wat mijn rol als ‘moeder’ van Livingstone weergeeft. Te midden van al het Afrikaanse enthousiasme worden we er beide stil van; het raakt ons op zielsniveau.

Een ander emotioneel moment was het bezoek aan een oude man, alleen in zijn huisje. Hij kon bijna zijn bed niet meer uit en had geen familie die voor hem kon zorgen. Het was schrijnend om te zien. Een troost was wel dat het huisje nu een deur en ramen had wat de vrijwilligers van Livingstone samen met de studenten van de school voor elkaar hebben gekregen.

“Overweldigend enthousiasme en emotionele stilte; voor beide is er plaats.”

The real Shepherd Primary school - Bukulula

Ietjes te laat (een gastheer of gastvrouw laat je hier niet gaan met een lege maag) kwamen we aan bij onze tweede partner: William Lubega. Het hele schoolplein zat vol met kinderen. Ze hadden de schoolbanken speciaal voor deze gelegenheid uit de lokalen gehaald. We werden welkom geheten met zang en dans; ontroerend om al deze kinderen zo vol enthousiasme te zien. Er volgden mooie woorden van directeur William en de leraren. Uiteraard werd er van ons ook een woordje verwacht. Ik zag dat het voor de kinderen allemaal wel erg lang duurde, ook al bleven ze braaf zitten. In plaats van een praatje leek het me leuker deze 400 kinderen een lied aan te leren. De volgende ochtend hoorden we het in de klaslokalen terug: dat is goud. Dit houden we erin, music connects!

“Als we ‘s morgens weer komen, klinkt het aangeleerde lied uit de lokalen. Dat is goud!”

Glorious Nursery and Primary School - Lwamalenge

Voordat we op weg gaan naar Jingo, ontbijten we samen met directeur William. Aan tafel vertelt hij zijn levensverhaal. Een verhaal waar je stil van wordt en meteen begrijpt waarom hij zijn leven nu gewijd heeft aan educatie van kwetsbare kinderen.

Wat opvalt in Oeganda is de gastvrijheid, het warme welkom en de zorg voor je gasten. Zo laat niemand ons gaan zonder iemand mee te sturen om te zorgen dat we de juiste weg nemen en ergens onderweg worden we dan weer overgedragen aan iemand anders.

Zo staat Jingo James op ons te wachten bij de afslag naar Lwamalenge. We rijden nog zo’n 12 km over een oranje onverharde weg en stoppen bij de Glorious Nursery and Primary school. Onder de boom zit een hele groep volwassenen. Het blijken de ouders (vooral moeders) te zijn. Wij worden zelf naar een soort tribune geleid waar we met hetzelfde enthousiasme als op de andere scholen worden toegezongen. Ook de traditionele dans wordt ten tonele gebracht. De kleding die hierbij hoort is geïmproviseerd in vergelijking met de andere scholen, maar de dansen zijn bijna professioneel.

De gebouwen waarin lesgegeven wordt zijn niet af. Er moet nog veel gebeuren, maar er is een zeer gemotiveerd team van leraren dat toegewijd is aan deze school en samen de uitdagingen draagt om kwaliteit te leveren en de school ook te kunnen laten groeien. De kinderen hoeven geen schoolfees te betalen, wat maakt dat zij veel kinderen uit kwetsbare gezinnen op de school hebben.

’s Avonds verblijven we op een soort compound met Jingo en zijn familie en nog een paar leraren. We krijgen eerst de mogelijkheid te douchen. Er staat een emmer warm (opgewarmd boven het vuur) en koud water voor ons klaar. Met een sterrenhemel boven ons hoofd en de bananenbomen voor ons wassen we het stof van ons af.

Na de maaltijd openen we het vragenpotje. Een van de leraren kreeg de vraag: wat is de definitie van Happiness. Hierop antwoordde hij: it’s the innerfeeling of joy which expresses in actions of love ❤️. Met deze prachtige definitie, die we een tegeltje waard vinden, kruip ik onder mijn klamboe en komt deze dag nog even als een film voorbij.

“Happiness: the innerfeeling of joy which expresses in actions of love.”

Brass for children - Kanungu

Vanuit Lwamalenge vertrekken we naar Butogota in Kanungu. Ook al had ik 2 uur opgeteld bij de 6,5 uur die Google maps aangaf… de tocht van 355 km werd iets langer: 11,5 uur. Goed om te weten voor de planning!

’s Avonds worden we opgewacht door het team in hun kantoortje wat tevens de opslag van de instrumenten is. Grappig; deze ruimte is niet veel groter dan het kantoor van Livingstone na de doorstart. We staan beiden aan het begin.

De volgende ochtend staan 23 kinderen klaar om muziek te maken. Ze spelen niet alleen voor ons, ook de mensen die voorbij komen genieten mee. Wat een feest! Als de groep ‘You raise me up’ speelt, schiet ik vol. Dit is het nummer wat ook ik had uitgekozen om te zingen in de kerk. Zo lijken de duizenden kilometers tussen Nederland en Oeganda op te lossen in de muziek die we blijkbaar beide kennen.

“Bij alle projecten blijkt dat de missie en drive van de oprichters allemaal voortkomen uit hun eigen levensverhaal.”

Atakunda liep op 15-jarige leeftijd weg van huis omdat de situatie zo uitzichtloos was. Hij had het geluk dat een oudere man, een reparateur van trommels en instrumenten, zich over hem ontfermde en hem de kneepjes van het vak leerde. Hij leerde ook de instrumenten bespelen. Muziek had hem zoveel gebracht dat hij besloot dit ook voor de kwetsbare kinderen in zijn dorp mogelijk te maken. Daarom richtte hij Brass for children op.

Inspire Children School - Buwekula

Deze ochtend hebben we nog 240 km af te leggen. Dit gedeelte van Oeganda is groen en erg vruchtbaar. We zien o.a. enorme bananenplantages.

Rebecca, de directrice van de Inspire Children School, heeft ons een pin van haar live locatie gestuurd. Moderne technologie staat hier recht tegenover de enorme gaten en hobbels in de weg die we te gaan hebben om de locatie te bereiken.

Ook hier wacht ons een warm en enthousiast welkom. Het is ontroerend om te zien hoe blij ze is om ‘papa Steffen’ weer te zien en dat is geheel wederzijds.

We gaan meteen richting het lokaal waar de kleuters op ons zitten te wachten om met ons te eten. Ik zit tegen over een jongetje van een jaar of 3 die met z’n handjes zijn bordje tot de laatste kruimel leegeet. Na de lunch wordt er, hoe kan het ook anders, gezongen en gedanst voor ons. Ze verrasten zelfs de leraren door het enthousiasme en de power die ze uitstraalden.

Rebecca is de oprichter van de school, samen met Ambrose. Beide hebben een betaalde functie als teacher elders om inkomsten te genereren, zodat ze deze school kunnen uitbreiden tot een volledige primary school. Een uitdaging, ontstaan uit de droom van Rebecca om iets te betekenen voor kwetsbare kinderen.
Bij het afscheid zongen de kinderen ons toe: ‘We will never ever forget you!’ Lieve kinderen, dat zullen wij jullie ook nooit doen!

“We will never ever forget you! En dat is wederzijds.”

Amsterdam
En dan ben je weer in Nederland. Mijn man haalt me op en met een prachtige zonsopgang ben ik weer ‘home sweet home’ met een hart gevuld van dankbaarheid.

“Het was een intense maar inspirerende week vol ontmoetingen met prachtige mensen!”