Ik heb geleerd hoe ik anders in het leven kan staan
Het verhaal van Tamar (17)

Ik ben Tamar van der Voet, 17 jaar. Met 32 leden van onze kerk zijn wij in 2019 op missiereis gegaan naar Moldavië.

Ik heb daar geholpen met het verder bouwen van een dagopvang, hebben we een kinderkamp georganiseerd en hebben we huizen schoongemaakt.  Een vrouw was zo blij dat wij haar hielpen met schoonmaken. Tegen ons zei ze: “ik hoop dat God echt bij jullie is en dat je Hem echt heel dicht bij je hebt in je leven”. Ik vond het mooi dat zij zo dankbaar was en zo dicht bij God stond, terwijl ze eenvoudig leeft.

In het kinderkamp gingen we tekenen, knutselen en spelletjes spelen met de kinderen. Hier kwam een klein meisje bij mij staan en gaf mij een knuffel. Het voelde zo goed om er echt voor de kinderen te kunnen zijn en ze een leuke tijd kunnen geven. Ze hebben niet veel, maar ze kunnen zo genieten van kleine dingen.

Onze projectleider was heel betrokken bij het project en bij ons. Telkens als wij ergens naar toe moesten, werden we door hem gebracht. In onze groepsapp krijgen we nog steeds updates van hem. De reis is niet een gebeurtenis die alleen in 2019 plaatsvond. Het blijft nog steeds doorgaan. En we zien nog steeds de impact die wij hebben achtergelaten. Elke avond bespraken we hoe het ging. Het was prettig om je verhaal te kunnen delen en je gevoelens kwijt te kunnen. Twee keer per dag waren we aan het bidden, om de dag te beginnen en te eindigen met God en om zijn hulp te vragen.

Tijdens een kerkdienst die wij bijwoonden werden er Roemeense liedjes afgespeeld. Sommige kenden we dan van het Nederlands of het Engels. Het was speciaal dat wij gewoon in onze taal meezongen en de mensen daar in het Roemeens. Je staat daar met hetzelfde geloof en woont dezelfde dienst bij, ondanks dat wij er natuurlijk niets van verstonden.

Voordat ik op reis ging was ik eigenlijk nog een beetje op zoek naar God. Door Moldavië heb ik een heel andere kant van de wereld gezien. Door de verschillen tussen arm en rijk realiseerde ik mij dat wij veel hebben en onze voldoening uit veel dingen kunnen halen. Die mensen daar hebben minder en hebben juist een sterke band met God nodig. Dit heeft me geleerd om je niet in andere dingen te verliezen en God te vergeten. Maar dat het juist heel belangrijk is om God overal bij te betrekken. Dat is iets wat ik nog steeds regelmatig doe. Als ik heel druk of gestrest ben, dan neem ik de tijd om te bidden, om tot rust te komen en om aan God te vragen om mij te helpen.

De mensen daar stonden ontzettend dicht bij God, waardoor ik me erg verbonden met de mensen voelde. Wij zijn uit naastenliefde gekomen om te helpen. Wat wij van de mensen daar hebben geleerd is om dankbaar te zijn voor de goede dingen in het leven. En al gaan dingen soms niet heel goed in het leven, je weet dat God heel dichtbij je is.

“Het was speciaal dat wij gewoon in onze taal meezongen en de mensen daar in het Roemeens. ”

Het is confronterend dat de mensen daar heel arm zijn. Je realiseert je dan pas hoe goed wij het eigenlijk hebben. En het is toeval dat je in Nederland of in Moldavië wordt geboren. Maar waar je wordt geboren bepaalt hoe je leven is. Door het werk, de indrukken en de contacten met de mensen was het een emotionele en zware reis. Maar absoluut mooi en de moeite waard.

In Moldavië is iedereen heel blij. Als je hier soms mensen voorbij ziet fietsen, dan kijken die vaak chagrijnig. In Moldavië kijken de mensen zelfs blij als ze gewoon naar de waterput gaan om water te halen. Hier beginnen ze gewoon tegen je te praten. In Nederland is iedereen druk in zijn eigen dagelijkse sleur en dan gebeurt dat niet. Ik heb geleerd hoe anders het leven kan zijn en hoe anders je in het leven kan staan.