Ik ben krachtiger geworden
Het verhaal van Willemijn (24)

Willemijn (24), juridisch secretaresse en medewerker van de bank, reisde deze zomer als reisleidster met een groep van twaalf jongeren naar Oeganda. De groep koos voor het project Mukono. Het was niet Willemijns eerste reis naar Afrika. Vijf jaar geleden ging ze als deelnemer met een werkvakantie mee. Willemijn: “Afrika is zo mooi en er zijn zo veel vriendelijke mensen! Mijn prachtige ervaring wilde ik graag aan mijn vrienden doorgeven”.

Het programma was afwisselend. Eén grote klus was het bouwen van een family unit voor ongeveer tien tieners. Daarnaast waren er veel hand- en spandiensten in het tehuis en de school. Er was veel contact met kinderen en met de medewerkers. Met mensen uit de dorpjes rond het project waren er persoonlijke ontmoetingen.

“Ze wilden ook helemaal niet naar Nederland.”

Met Steven en Andrew, allebei ongeveer 10 jaar oud, had Willemijn speciaal contact. “Dat begon omdat Steven “Hoe gaat het met je” in het Nederlands tegen me zei. Deze jongens kwamen vaak naar me toe. We deden spelletjes, we kletsten veel en deelden vaak een glimlach met elkaar. Steven en Andrew waren ook dankbaar. In de kerk dankten ze vaak voor het mooie project waar ze mochten zijn. Ze wilden ook helemaal niet naar Nederland, ze waren gelukkig op het project. We hadden echt een klik en beleefden een mooie tijd samen. Toen we weg gingen was Steven in tranen.”

Deze reis omschrijft Willemijn als ‘prachtig’, ‘waardevol’ en ‘onvergetelijk’. “Waardevol vond ik vooral het contact met de ‘aunties’ en ‘uncles’; de verzorgers van de kinderen. Zij geven dag in dag uit hun tijd en aandacht aan de kinderen. Eigenlijk geven ze hun leven, want veel krijgen ze er niet voor terug. Wij konden ze even ontlasten in hun drukke werk en door er juist voor hen zijn. Wij ‘zagen’ hen staan door met hen te praten en vragen te stellen: door geïnteresseerd te zijn.”

“Ik vond de reis ook zeer waardevol voor het team. Het was mooi om te zien hoe onze groepsleden Oeganda en de mensen daar ontdekten. Hoe zij God zagen in de lokale mensen, juist in moeilijke omstandigheden. Het was een eyeopener voor ze om te ontdekken dat ze zonder veel bijzonders te doen, toch bijzonder konden zijn. Gewoon door er te zijn voor een ander.

Ik heb veel geleerd tijdens de reis. Projectleider Piet zei: “Ik wil dat je hier ontdekt welke talenten je hebt en dat je die inzet om de mensen om je heen te helpen.”

Die zin trof mij en is mij de hele reis bijgebleven. Het maakte dat ik me vrijer voelde, zodat ik bijvoorbeeld in het Engels in gesprek durfde te gaan met een vrouw uit één van de dorpjes. Ik voelde me vrij om op de kinderen af te stappen, of juist om te zeggen dat ik moe was – in Nederland zou ik doorgerend zijn. Ik durfde meer open te staan voor nieuwe dingen, meer ja te zeggen en meer nee te zeggen. De reis heeft mij zelfvertrouwen gegeven. Ik ben krachtiger geworden, ik durf meer. Bij terugkomst zeiden mensen om me heen dat ik veranderd was.”

“Zo’n reis is heel verrijkend voor je kijk op de wereld. Je leert te geven en te vertrouwen op God in moeilijke omstandigheden. Je leert dat liefde voor elkaar belangrijk is. Je beseft meer dan ooit hoe rijk we zijn met familie, een huis en een baan. Ik besef dat God overal is, niet alleen in mijn kerk.

Zijn plan en liefde is groter dan ik me kan voorstellen, het is prachtig om iets te kunnen betekenen in Zijn rijk. Samen met mijn man wil ik nog een keer terug. We hebben elkaar in Afrika leren kennen. We willen nu ontdekken wat we samen kunnen betekenen voor anderen. Misschien gaan we wel langer weg.”

Lees nog een verhaal

Livingstone
© Copyright 2024 Livingstone - Privacybeleid
SGR SGRZ Calamiteitenfonds ANBI