Tandenpoetsen in Msongola
Het verhaal van Maria (22)

Ik ben Maria Kleijn. Ik ben 22 jaar en in het dagelijks leven leerkracht van beroep. Afgelopen zomer ben ik als reisleider naar Tanzania Msongola afgereisd. Samen met twee fantastische collega-reisleiders en een prachtige groep van 13 jongeren hebben we een hele bijzondere tijd beleefd. Mijn eerste Afrika-ervaring is een feit!

Wat heb je in Tanzania gedaan?
Zaterdagnacht kwamen we aan in Dar Es Salaam. We werden gastvrij ontvangen in een gezinsvervangend tehuis. De kinderen stonden hun bed aan ons af en deelden een bed met één van de andere kinderen. Op zo’n moment voel je je meer dan welkom!

We kregen iets te zien van het dagelijks leven, organiseerden sportactiviteiten en bezochten de kerkdiensten. Dit was een hele ervaring. Muziek, dans, het gebed en de preek, alles gaat even uitbundig en enthousiast.

In de kerk hebben we veel gezien van de Afrikaanse cultuur. De eerste zondag werd er een baby ingezegend. De vader van de baby, Boaz, nodigde ons ’s avonds uit. Hij heeft foto’s laten zien van zijn bruiloft en hij vertelde zijn indrukwekkende levensverhaal.

Na het weekend bracht de bus ons naar Msongola. We zagen de stad steeds meer overgaan in platteland. In Msongola konden we hard aan de slag bij het project waar we werkten aan de bouw van de middelbare school. Er stond al één klaslokaal en wij zouden de tweede bouwen. Doordat we veel extra actiegeld hadden meegenomen, konden we ook de muren van het derde lokaal bouwen!
Naast al het harde werken, was er ook tijd voor ontspanning.

We zijn op safari geweest in National Park Mikumi. In de jeep op de savanne zie je echt een hele andere kant van het land. Alsof je een documentaire binnen rijdt! Dit maakte mij wel stil… God heeft alles zo groot en bijzonder gemaakt!

In het laatste weekend, zijn we nog met de kinderen van het gezinsvervangend tehuis naar het strand geweest. Zowel wij als de kinderen beleefde een prachtige middag.

“Dit maakte mij wel stil...”

Was het nodig dat je op het project was?
Aan alle kanten merkten we dat het enorm werd gewaardeerd dat we in Tanzania waren. Allereerst waren we nodig voor het project. Op dit moment is er in de buurt van Msongola geen middelbare school. Hierdoor gaan kinderen vaak alleen naar de basisschool. Zodra er in de toekomst vier lokalen staan, mag de school in gebruik genomen worden.

Daarnaast hebben we de kinderen een beetje aandacht en liefde kunnen geven. Als ik een glimlach zie op het gezicht van een kind vind ik dat heel waardevol. Een klein gebaar kan een groot verschil maken! De kinderen uit het gezinsvervangend tehuis in Dar Es Salaam zagen ons vanaf het begin als hun broers en zussen. Ze vroegen ook of we snel weer terug wilde komen!

Wat is het moeilijkste wat je hebt meegemaakt?
Het moeilijkste wat ik heb meegemaakt was het bezoeken van de arme gezinnen. Dit maakte op iedereen veel indruk. We zagen mensen die wonen in kleine hutjes van natuurlijke materialen. Iedereen had z’n eigen trieste verhaal: Een oma van 91 die met haar dochter en kleinkinderen in één klein huisje woonde, een vrouw die psychisch ziek was enz. Allemaal ellende. Tegelijk was het ook ontzettend mooi om deze mensen blij te maken met bonen en rijst. Je merkt dan dat ze echt bij de dag leven en elke keer moeten zien of er genoeg is.

En het leukste?
Het leukste was voor mij als leerkracht het bezoek aan de basisschool. Wat een verschil met Nederland! De kinderen zijn ongelofelijk beleefd en gedisciplineerd. Iedereen ging staan als we een lokaal binnen kwamen en er is enorm gezag voor de directrice.

We gaven aan 4 klassen een ‘tandenpoetsles’. Dit vonden de kinderen heel erg interessant. Daarna maakte we armbandjes, hebben we gesport en zongen we het liedeje; liedje ‘head, shoulders, knees and toes’. Het was geweldig om de kinderen te zien genieten!

“Niemand keert terug van een lange reis zoals hij vertrokken is!”

Wie vergeet je nooit meer?
In Tanzania hebben we veel bijzondere mensen ontmoet die ik nooit meer vergeet. Bishop David met zijn indrukwekkende preken en zijn bevlogenheid voor de lokale bevolking, Bonna, onze gastvrouw, die ontzettend goed voor ons zorgde. Het was inspirerend om te zien hoe zij leefde in afhankelijkheid van God en vol dankbaarheid.

Wat ik ook nooit vergeet is die bedelaar naast de bus. We stonden voor het stoplicht en ik keek uit het raampje naar beneden. Daar zat een man zonder benen. Hij keek me smekend aan en hield zijn hand op. Op zo’n moment kun je je heel machteloos voelen.

Heeft de reis iets in jouw leven veranderd?
Toen ik weer terugkwam uit Tanzania voelde ik alleen maar dankbaarheid. Dankbaarheid voor alles dat we mochten meemaken. Wij kunnen ons druk maken om kleine dingen, maar de mensen daar hebben mij geleerd om dankbaar te zijn voor het kleine. Ze hebben me door hun gedrag laten zien waar het om gaat: Ik heb geleerd hoe belangrijk het is om de liefde van Christus te delen. Ook heb ik gezien hoeveel vreugde en verbondenheid het geeft om één te zijn in Hem!

“Ik heb geleerd hoe belangrijk het is om de liefde van Christus te delen en hoeveel vreugde en verbondenheid het geeft om één te zijn in Hem!”