Het verhaal van Het Noordik naar Bukulula en Mpigi

In november 2023 maakte een groep middelbare scholieren van Het Noordik hun expeditiereis naar Oeganda. Een deel van de groep bezocht de Real Shepherd basisschool in Bukulula, een deel reisde door naar de The Queen of Peace Highschool in Mpigi.

Het is vroeg opstaan, maar iedereen is dan ook op tijd op Schiphol. Alles loopt gesmeerd, er is weinig spanning en iedereen heeft er veel zin!
Na een goede vlucht en korte nacht is de eerste Afrika ervaring een feit; een koude douche. Een ontbijtje met vers fruit maakt dat weer meer dan goed! Evenals het mooie, groene landschap waar we even later doorheen rijden. De hoeveelheid brommers, de straatverkoop en huisjes langs de weg laten ons al een glimp opvangen van het Oegandese leven.
Natuurlijk mag een bezoek aan de evenaar niet ontbreken. Een man laat ons zien dat de draairichting van water verandert; aan de Noordkant draait het met de klok mee, aan de Zuidkant tegen de klok in. Onder welke kracht valt dit?
Vanaf hier splitst de groep zich.

Hoewel het project in Bukulula een basisschool betreft en dat in Mpigi een middelbare school, zijn er veel overeenkomsten en is ons reisprogramma ook zodanig samengesteld dat we eenzelfde soort ervaring opdoen.

Dat begint al bij het welkom: zeg je Afrika, dan zeg je muziek en dans. Alles wordt uit de kast getrokken; het enthousiasme werkt aanstekelijk. De leerlingen daar hebben net zo goed naar dit moment uitgekeken als wij! Natuurlijk hebben wij ook wat voorbereid. Hoewel het voor ons in het niet lijkt te vallen met hun optreden, kijken zij hun ogen uit en proeven we hun dankbaarheid. De vrolijke sfeer is gezet voor de rest van ons verblijf.

Op beide projecten werd de groep over drie onderdelen verdeeld; huishouden, bouwen en lesgeven.

“Kunnen we ‘jam’ kopen voor op brood? We stonden gek te kijken toen deze ‘jam’ op tafel kwam. Hier blijkt het een soort wortel te zijn.”

Het huishouden bleek vooral uit boodschappen doen en koken te bestaan. Dat klinkt misschien simpel en saai, maar dat was het allesbehalve! Over een markt struinen om inkopen te doen was al een ervaring op zich. Hoe dat hier gaat, de producten op zich, de mensen om je heen… Om vervolgens het eten te bereiden in een Afrikaanse keuken. Er lag een stapel takken. Als je goed keek, zag je daar bonen aan zitten. Deze moesten we eerst zelf uit de peul halen. Ondertussen hebben we gezellig gekletst met de kokkin.

Door de dagen heen eten we spaghetti en rijst. We leren ook nieuwe gerechten kennen zoals Mandazi, een soort oliebol en Rolex, een wrap/pannenkoek met ei, tomaat en ui. Lekker! En in de categorie ‘even wennen’ sprinkhanen en haan, die even daarvoor onder ons toeziend oog is geslacht.

Wij mogen hen op onze beurt kennis laten maken met frietjes. Madame Maria: “I don’t know what I’m doing! 😂”. Zelf friet maken kennen ze hier blijkbaar niet.

“Toen werd ons verteld dat de haan werd geslacht en dat we mochten komen kijken. Daar stonden we dan met een groepje van 5. We zullen jullie de details besparen, maar wat we wel kunnen zeggen; deze haan lag ’s avonds op ons bord.”

Bouwen bleek een uitdagende klus. Allereerst vanwege de weersomstandigheden. De gleuven waar wij het fundament in zouden storten (Bukulula), waren veranderd in een riviertje. Een dag later konden we gelukkig wel aan de slag. Alle kapotte stenen mochten we in de gleuven gooien. Later zou daar beton overheen gestort worden. Tof om na een paar dagen al echt resultaat te zien! In Mpigi gaan we de vloer van een lokaal egaliseren, zodat we er cement op kunnen storten. En cement maken, betekent veel water sjouwen, de berg op. Geen sportschool nodig deze weken! Wat zullen de mensen in Mpigi blij zijn met de watertank van 10.000 liter! die wij hebben kunnen kopen voor de school.

Overdag houdt een deel van onze leerlingen zich bezig met het lesgeven. In Mpigi zijn deze week de examens bezig; wij mochten surveilleren. Ook mochten we kijken en helpen bij de scheikunde- en biologieles. Leuk ook om de leerlingen wat te vertellen over Nederland. Ze zijn erg nieuwsgierig.

Naast deze drie hoofdtaken, hebben we diverse mensen bezocht. Ze zijn blij en dankbaar met het voedselpakket dat we ze geven, maar het feit dat we de moeite nemen om langs te komen is eigenlijk nog belangrijker. Voor ons voelt het dubbel; goed om iets te doen, maar ook wetende dat dit slechts een moment is.

Bij het opvanghuis voor kinderen met een beperking dat we bezochten, ervaarden we gelukkig de liefde die aan alle kinderen wordt gegeven door de vaste groep medewerkers. Wij mochten de kinderen verrassen met snoepjes. Het was voor ons een eyeopener hoe blij deze kinderen zijn met 1 snoepje! Iedereen heeft iets gekocht van de vele handgemaakte spullen. De opbrengst komt geheel ten goede aan het weeshuis; dat maakt onze aankopen extra bijzonder.

Een bezoek van heel andere aard was dat aan de gevangenis. Het concept is heel anders dan in Nederland, wat meteen duidelijk werd door het feit dat er niet eens een hek omheen staat! Je kunt hier ook vrijwillig de gevangenis in, om je klaar te laten stomen voor de maatschappij. Na ook hier snoepjes uitgedeeld te hebben aan de gevangenen waren we enigszins opgelucht weer te kunnen gaan.

“Deze ontmoetingen hebben echt indruk gemaakt en doen ons beseffen hoe goed we het in Nederland hebben. ”

Om deze momenten ook weer te relativeren, was er genoeg tijd om spelletjes te spelen met de kinderen. Volleyballen met de jongeren doet het ook altijd goed! Wat een energie en conditie hebben zij! Voor ons speelde de hitte ook parten. Hoewel we onze telefoons nauwelijks meer misten, waren we wel blij dat we ’s avonds even tijd én WiFi hadden om een berichtje naar het thuisfront te sturen.

“De Oegandese meisjes hebben zich ook verheugd op onze komst: ze willen graag onze haren kammen en vlechten. ”

Na de nodige afscheidsrituelen met dankwoorden, zang, dans en certificaten is het tijd om de koffers te pakken. Met een laatste hobbelige busrit laten we Oeganda achter, maar deze fantastische tijd en bijzondere mensen zullen we nooit vergeten!