Samen een toekomst zien
Het verhaal van Esther (2005)

Roemenië… Waar ervaringen mij hebben laten zien dat er meer is in het leven! Mijn naam is Esther van der Veer en ik neem jullie graag mee terug naar 2005. Een van mijn reisjaren naar het bijzondere Babadag!

In Babadag heb ik gezien dat het leven hard kan zijn, met pijn in mijn hart heb ik machteloosheid gevoeld en omstandigheden gezien die ik niemand toewens…

Nu, jaren later, blik ik terug op de tijd dat ik daar met Livingstone ben geweest en zie ik wat een verandering er heeft plaats gevonden!

Dani
Het begon met Dani, een Roemeen die geraakt was door de uitzichtloosheid van de zigeuners. Dani zette een kerk op en wilde een schooltje midden in de wijk. Vele zomers hebben we met groepen jongeren gewerkt aan deze school voor de zigeunerkinderen.

Net even anders
Als ik terug denk aan het klussen, dan bedenk ik me dat dat een bijzondere ervaring is geweest.  Soms ging het net even anders dan we gewend waren. We hebben ook veel gelachen en geleerd van elkaar! Zo stond je een paar uur lang raamkozijnen te verven met een Roemeense tiener, terwijl je alleen maar kon communiceren met gebaren. Als ik tijdens het werken naar haar trotse gezicht keek, dan had ik geen woorden nodig om te weten dat ook zij de tijd van haar leven had!

Groei
Het is prachtig geweest om het schooltje te zien groeien en te ervaren wat voor verandering het teweeg bracht in de wijk. Ik heb het al die jaren beleefd als `groeiende hoop`. We kwamen veel in contact met de tieners uit het dorp. Ik heb deze zien veranderen in verantwoordelijke volwassenen die later zelfs mee gingen werken in het schooltje.

“Als ik tijdens het werken naar haar trotse gezicht keek, dan had ik geen woorden nodig om te weten dat ook zij de tijd van haar leven had!”

Groeiende hoop
We ontmoetten de kinderen tijdens kerkdiensten, knutselactiviteiten of gewoon op straat.  Als je er alleen maar `was` voor een kind, maakte dat al een wereld van verschil. Je voelde de hoop groeien in de kinderen.

Soms ervaarde ik dat de kinderen dingen aan ons overlieten. Zo wisten ze gewoonweg niet hoe ze creatief moesten zijn, daar was nooit ruimte voor geweest. Door het toch te laten proberen, zag ik de kinderen een stap zetten en iets bereiken wat ze voorheen nooit ervaren hadden. Langzaam ontstond er een glimlach. Een blik op hun gezicht die ik nooit zal vergeten… Zo blij en trots!

“Hoe mooi; wij hielpen hen op weg, zodat zij zelf dingen konden veranderen en gingen werken aan hun toekomst.”

Share
Dat was dat jaar de slogan van Livingstone… En we hebben gedeeld! Samen bouwen aan de school, zingen in de kerk, kleuren of voetballen, elkaars hand vasthouden, iets doen wat je nog nooit hebt gedaan, lachen, respect hebben voor de ander, een compromis zoeken tussen twee verschillen…

“Samen een toekomst zien, een toekomst van levensbelang!”